Nr. 366-14 september 2012

De aller allerlaatste...
Tijd om een feestje te vieren!
Herinneren jullie de chocoladesleutel nog?
Gekregen van Yvonne. En bewaard tot het moment dat ik op de helft can het project was.
Toen de sleutel doormidden gesneden en de helft met zijn viertjes opgegeten om het te vieren.

De andere helft heb ik netjes bewaard.
Tot vandaag!
Het definitieve einde van het project!
Dus vandaag hebben we het laatste stuk sleutel opgegeten.

De doos is leeg. Het is over en uit.
Het voelt heel vreemd, maar is ook wel een soort van opluchting.

Ik heb best momenten gehad dat ik er echt geen zin meer in had om door te gaan. Of dat de inspiratie even op was. Maar echt stoppen heeft nooit echt tot de opties gehoord voor mij. Zoals het voor mij ook geen optie was om een dagje over te slaan.

Mensen vragen me of ik een nieuw project ga starten. Dat weet ik nog niet, maar ik denk het niet.
Het was leuk, maar goed is goed. Ik ga nu liever bedenken hoe ik me weer op een andere manier creatief kan prikkelen.

Ook vragen mensen me of het me gebracht heeft wat ik wilde bereiken.
Poeh dat is een moeilijke vraag. Dat ik het jaar zou volbrengen, daar heb ik eigenlijk nooit echt aan getwijfeld. Behalve toen ik door Harry de hernia thuis kwam te zitten, maar dat was door de praktische invulling.
En dat geeft meteen misschien ook het antwoord op een van de "doelstellingen": Loslaten wat los te laten is gelukt is.
Tja loslaten is dus niet één van mijn sterke kanten. Dat wist ik al. En zelfs dat heb ik ook met dit project weer aan mezelf bewezen ironisch genoeg. Want zelfs in de momenten dat ik het minder leuk vond, kon en wilde ik het niet loslaten en gewoon stoppen.
Doorgaan, doorgaan altijd maar doorgaan..

Maarrrr daar tegenover staat dat de andere doelstelling: "koesteren wat me dierbaar is" ook heel goed gelukt is!
Ik heb dankzij mijn project een heel mooi dagboek van een jaar. Met dierbare sleutelfoto's en bijbehorende mooie herinneringen.
Zo heb ik dankzij het project heel veel leuke en spontane mensen mogen ontmoeten. "Virtueel" en in het echt.
Hele bijzondere bijdrages heb ik mogen ontvangen van bekende maar vooral van onbekende mensen.
Daar ben ik nog altijd heel verrast door en dankbaar voor!

Deze blog ben ik destijds begonnen om uiteindelijk een overzicht te hebben als het jaar voorbij was. Nog steeds ben ik dan ook verbaasd dat andere mensen het leuk vinden af en toe te komen kijken en lezen.

Wat ook erg leuk was is dat mijn hulpvraag tijdens de hernia ervoor zorgde dat er ineens samensmeltingen kwamen tussen verschillende 365 projecten.
Dat was voor mij ook een echt hoogtepunt en op een gegeven moment ook uitdaging om zoveel mogelijk andere projecten te kunnen laten aansluiten bij het mijne.

Dus als ik de balans opmaak: ja het heeft me veel gebracht en ook geleerd. En ja meestal heb ik het met heel veel plezier gedaan.
Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren voordat ik, en ook veel van jullie, haha, weer "gewoon" naar sleutels en sloten kunnen gaan kijken.

Liefs

Annelies